ԱՄՆ-ի նորընտիր նախագահ Դոնալդ Թրամփի անցումային թիմում ամենաազդեցիկ անձ համարվող գործարար Իլոն Մասկը և ՄԱԿ-ում Իրանի մշտական ներկայացուցիչ Ամիր Սաիդ Իրավանին Նյու Յորքում քննարկել են Վաշինգտոնի ու Թեհրանի հարաբերություններում լարվածությունը նվազեցնելու ուղիները։ Նրանք դրական են որակել բանակցությունները և ասել, որ սա «լավ նորություն» են համարում։               
 

Թա­վիշն ի­րոք շատ-շատ է

Թա­վիշն ի­րոք շատ-շատ է
15.12.2020 | 00:19

Ըն­դա­մենն ա­միս­ներ ա­ռաջ այս իշ­խա­նու­թյու­նը պատ­մա­բան­նե­րի հետ կա­տա­ղի կռիվ էր տա­լիս 2008-ի Մար­տի 1-ի ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րը պատ­մու­թյան է­ջե­րում խմ­բագ­րե­լու, վե­րա­շա­րադ­րե­լու և ի­րենց քիմ­քին հար­մա­րեց­նե­լու հա­մար։ Այլ խոս­քով, պի­տի պատ­մու­թյու­նը գր­վեր այ­սօր­վա քրեա­կան գոր­ծե­րի հան­գույն։ Մինչ­դեռ այս իշ­խա­նու­թյու­նը ոչ թե 10, այլ ա­վե­լի քան 8000 մար­դու (5000 պա­տե­րազ­մի և 3000-ից ա­վե­լի կո­րո­նա­վիու­սի պատ­ճա­ռով) սպա­նու­թյան, 10 հա­զա­րից ա­վե­լի վի­րա­վոր­նե­րի, ան­հետ կո­րած­նե­րի, գե­րի­նե­րի, Ար­ցա­խի 80 տո­կո­սը հանձ­նե­լու հա­մար է պա­տաս­խա­նա­տու։ Հի­մա ինչ­պե՞ս շա­րադ­րել այս ա­հա­վոր պատ­մու­թյու­նը, ինչ­պե՞ս հա­ջորդ սե­րունդ­նե­րին փո­խան­ցել օր­վա սար­սա­փի, դա­ժա­նու­թյան և մեծ ար­հա­վիր­քի մասշ­տաբ­նե­րը։

Թերևս պատ­մագ­րու­թյան հա­մար այս ա­մե­նին զու­գա­հեռ ա­վե­լի ծանր է մեկ այլ փաս­տի ամ­րագ­րում։ Ինչ­պե՞ս հա­ջորդ սե­րունդ­նե­րին ներ­կա­յաց­նել այ­սօր­վա վայ ղե­կա­վար­նե­րի ա­րա­ծը, ինչ­պե՞ս պատ­մու­թյու­նը շա­րադ­րել, որ դպ­րո­ցա­հա­սակ ե­րե­խան, իր ազ­գի ներ­կա­յա­ցուց­չի դա­վա­ճա­նա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի ու ա­րարք­նե­րի մա­սին դա­սագր­քում կար­դա­լով, չա­մա­չի իր ցե­ղի ու տե­սա­կի հա­մար։ Այս ա­մե­նը նրա մաս­նիկն է դառ­նա­լու, ողջ կյան­քում նա պի­տի գլ­խա­հակ քայ­լի, երբ հի­շի, որ իր ազ­գա­կի­ցը մի քա­նի մի­լիարդ դո­լա­րով իր հայ­րե­նի­քը, պատ­մու­թյու­նը, սր­բու­թյուն­նե­րը վա­ճա­ռել է՝ ա­ռանց դույզն-ինչ մտա­հոգ­վե­լու, թե հայ­րե­նազր­կու­մից, ազ­գի լու­սա­վոր զա­վակ­նե­րին գի­տակ­ցա­բար մահ­վան տա­նե­լուց հե­տո ինչ է լի­նե­լու մի ողջ ժո­ղովր­դի հետ։

Սա­կայն, որ­պես ազգ, մենք կա­րող ենք այդ պատ­մու­թյա­նը գո­նե այն­պի­սի ուղ­ղոր­դում տալ, որ ա­պա­գա սե­րուն­դը նաև պատ­մու­թյան է­ջե­րը թեր­թե­լիս տես­նի, թե ինչ է սպա­սում այն ղե­կա­վա­րին, ո­րը սե­փա­կան ժո­ղովր­դի ա­րյու­նը, հայ­րե­նի­քը վա­ճառ­քի է հա­նել։ Վաղն այդ սե­րուն­դը մեզ մե­ղադ­րե­լու է, որ մենք չենք կա­րո­ղա­ցել պատ­մու­թյան ըն­թաց­քը փո­խել, դա­վա­ճա­նու­թյունն ան­պա­տիժ ենք թո­ղել, հան­դուր­ժել ենք հայ­րե­նազր­կո­ղին, դեռ ա­վե­լին, շա­րու­նա­կել ենք հա­մա­րել երկ­րի ղե­կա­վար։ Հան­ցան­քի նե­րու­մը նոր հան­ցանք է ծնում, դրա հա­մար հա­յոց պատ­մու­թյու­նը դա­վա­ճան­նե­րի պա­կաս չու­նի։ Մինչ­դեռ ա­մեն ղե­կա­վար պի­տի սար­սա­փե­լի հե­ռան­կա­րը աչ­քի տակ ու­նե­նա, երբ ո­րո­շի ժո­ղովր­դի, երկ­րի դեմ որևէ հան­ցա­գոր­ծու­թյուն գոր­ծել։

Այ­նինչ, ազ­գա­յին խա­րա­նից ա­զատ­վե­լու հա­մար հի­մա տար­բեր բա­րե­հունչ ա­նուն­ներ ենք հո­րի­նում՝ «քա­ղա­քա­կան պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն», «հրա­ժա­րա­կա­նի հա­մար ե­րաշ­խիք­նե­րի տրա­մադ­րում», «հե­ռա­նա­լու մի­ջան­ցք­նե­րի տրա­մադ­րում»։ Փաս­տո­րեն, նման երևույթ­նե­րի կրկ­նու­թյան հա­մար պա­րարտ հող ենք մշ­տա­պես թող­նում։ Փա­շի­նյա­նը պի­տի ան­գամ մտ­քի ծայ­րով չանց­կաց­ներ, որ նման փաս­տա­թուղթ ստո­րագ­րե­լուց հե­տո մեկ օր ա­վե­լի կա­րող է մնալ իր ա­թո­ռին։ Բայց մենք «ժո­ղովր­դա­վար» ենք, ա­մեն ինչ ժո­ղո­վուրդն է ո­րո­շում։

Դժ­վար է ա­սել, թե ինչ ճա­նա­պար­հով կհե­ռա­նա Փա­շի­նյա­նը, բայց մենք հայ­րե­նա­դա­վու­թյու­նը պատ­ժե­լու հա­մար միշտ թույլ գոր­ծիք­ներ ենք օգ­տա­գոր­ծել։ Ինչ­պես այս իշ­խա­նու­թյունն է ա­սում՝ թա­վի­շը շատ-շատ է, հատ­կա­պես ի­րենց հան­դեպ մեր վե­րա­բեր­մուն­քում։

Ռու­զան ԽԱ­ՉԱՏ­ՐՅԱՆ

Դիտվել է՝ 15666

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ